VERBAS OCULTAS

Verbas movidas polo vento Sosegadamente,a vez caendo mainiñas, chuviscar das almas e as veces dos corazóns. Razón que quita as sentidas bravuras. Máis non desespero no despertar dun mañá verdadeiro. Tranquila e mainiña,chega a borrasca coñecida, sen importar fronteira ou límites a cubrir. Repousando como agardado,na calor de alento perdido. Non son pasaxeiros os chuvascos de certas tormentas. Sosténdose de faladoiros de linguas de algunhas xentes, que esperan apartarse o cuspir o aire. Non é baleiro intento o que estas verbas encerran. Como ave de paso,nas mentes nunca quedan, se non a todos que din,falan,comentan e lles dixeron. que neste mundo algo con arrepentimento fixeron.                                                                       Daniel Falcón Chaves

DISFRAZ DE IGNORANTE Forón tempos aqueles de lapís e papel, ata chegar a certa época de mudar de pel. buscando a cor camaleónica que cada un lle viña ben, aqueles que viven unha sociedade particular. sen pensar en ninguén pero en posesión da agulla de menear. Bonito,o traxe que che puxeron hoxe. espléndido as veces o traballo do teu peluqueiro, amañándoche o bigote para non ter pelos na lingua. as veces levas cada garabata que pareces un monigote. Pero sempre vestidiño e planchadiño,e a lucir "palmito". Menudo "chope" te buscaches "neno", de letras nunca me entendiches, nos números xa nin te metiches. manexar talonario era o teu amiguiño, e sorte en topar ese abriguiño. non e votar nada en cara na túa cuadra, nin tampouco enviada se cadra, so que como andas con xente ben,non ves a ninguén. tampouco digo máis,que con ese disfraz de ignorante, creo que xa tes bastante.                                                              

A Grito Aberto Non é o divagar do tempo, sombras paseniñas de un pasado. Xa esquecido... Quizais lexano... Son promesas incumpridas. Decepción,as veces non asumida. Máis hai algo que me fortaleze. E un grito de mandato,de orde.                               Mándame erguer a cabeza. Porque vivir... O futuro e o que me fai seguir. Non son,si non,sombras do pasado. Palabras a prezo de saldo. Faladurias agasalladas o esquecemento. Certo é,que viviron o seu momento. Non e un alarido de dor. Pois a ferida xa non e sangrante. Tampouco e cuestión de que pase moito tempo, So necesito un instante. Acordarme xa case non e preciso, no esquecemento caira todo aquel pensamento. Buscando nas vivencias o seu repousamento.                                                                                                                                                       Daniel Falcón Chaves

Comentario de "As verbas" Esta creación de 2012,que da inicio a primeira entrada de este blog de creación propia xa que a primeira entrada é de Ramón Cabanillas,por parecerme apropiado xa por ser un poeta do meu municipio e como homenaxe a un dos grandes da literatura Galega. A primeira entrada titulada “As verbas” trata de definir en si a poesía para intentar  vela dende outro punto de vista.Intentase falar de eses inicios,que moitas veces non son nada fáciles ou mesmamente veñen perseguidos por criticas de hai a primeira estrofa onde se deixa reflexo con:"Pero sempre con cabeza erguida,e sen perder os compases.” Na segunda estrofa falase de “sentar bases” un referente a acción de escribir,de que algún aínda que non entenda o expresado  pois poñer boa aceptación as criticas recibidas. Na terceira estrofa fago referencia ou prolongación a segunda,cando fago o paralelismo de comparar as palabras co meniño xa que me refiro as poesías como creación,como algo nacido

FELICIDADE Sorrisos… Gargallada intensa na miña cabeza. Aire rebosante de color. ¿para que esconderse? ¿para que disimular mais?                               Fenómeno que recorre o meu corpo,                       de cabeza a pés,                                                       do dereito ao revés. Cruce de camiños achegados, as meniñas dos meus ollos dilatadas, e bochecas rosadas. ¿Por qué gardalo? Beizos que se alargan, comisuras arrugadas. Son fruto da maior expresividade. ¿Cómo non?Felicidade                                                          Daniel Falcón Chaves

TI... Como suave brisa... acariciando as túas meixelas, eses ollos mel,  que endulzan as miñas miradas. Uns labios... que me acarician, rizando a miña pel, deixando as volvoretas no mais aquel. Unhas mans... que me protexen, como cativo indefenso ante a adversidade do mundo que penso. Unha voz... que me clama, poder ser o mais preto, aínda que as veces este lonxana. Un olor... recordo inmediato, presenza de un momento, estendido o longo do leve vento. Un soño... levado tempo esperado, como corazón mal bombeado, Espera a sombra o eterno namorado.                                                                                                                              Daniel Falcón Chaves

Aún que conozcamos el camino,el destino siempre cambia alguna piedra de sitio. Daniel Falcón Chaves                                  

Xa non hai princesas en castelos encantados, xa as flores do tempo as marchitou un pasado. Pero sempre hai un verde esperanza, que me di que un soño agora mesmo se alcanza.                                                                  Daniel Falcón Chaves

O TEMPO Lonxe...moi lonxe... onde as bágoas xa non fan camiño, onde cada anoitecer xa non o cubre a xeada. Pasan as horas sosegadas. Como se do mellor dos soños se tratase. Un divagar de emocións. Quizais dos máis enrevesados pensamentos, ou cheos de confusións. Nada lle quitaba o sono naquel momento, ningún aire rompía ese sentimento. Mais o lonxe víanse as sombras de un pasado. Xa oculto… Xa esquecido… As gargalladas que escoitaba, soaban a cantos de serea frustrada. Así paseniño se ía o tempo, sen saber certamente, a onde o podía levar o tempo… Esperará eternamente, que pasase o tempo latente.                                                Daniel Falcón Chaves

Sueños Puedes estar tú en ellos, pueden ser horribles y fríos. Sensación de sequedad, quizás de escalofríos. Algo te puede hacer prisionero. Caer siendo tú el primero. Salvarse in extremis. Pero cuando son dulces… Poco duran… Sin tiempo para degustarlos, sin aprovechar el zumo que dan. Lo más triste es abrir los ojos… Y ver que nada ha sido verdad.                                                     Daniel Falcón Chaves

AGUA PASADA       Será que no estás enamorada,  o que no me dedicas una mirada.  Yo escribo estos versos,  con el recuerdo de tus besos. Uno no sabe lo que dura un sentimiento, aunque ,otros piensan es un momento. Por ti yo no paraba, hasta ver tu sonrisa enamorada. No quería olvidarte un solo instante, más el error debió ser constante. El no llegar a merecerte, es lo que estoy pagando por no tenerte. Sin más con este verso me despido, pensando en lo que pudo haber sido. Lamentarse ya no sirve de nada, si esto como dicen es agua pasada.                                                     Daniel Falcón Chaves

Santiago Lugar que me veu andar, lugar que me veu namorar Polas túas calles pasei, pero apenas me parei Foron os mais doces momentos de unha vida con billetes de volta e ida, Con aqueles ollos que me querían, o meu lado moitas noites durmían. Nas túas calles reparei, de moitos recordos que eu deixei. Dende a Alamenda eu reparaba, no edificio que a ti te nomeaba. Cidade que cultivas, que me encheu de cousas positivas. As túas calles empedradas, onde deixei as miñas pinceladas. Viches nacer o meu amor, regáchelo como se fose unha flor. Cantos foron os sentimentos, que agora anhelo eses momentos. Xa voaron as bolboretas, xa non podo oír na miña entrada as trompetas. Sen mais isto sona a despedida, alcanzado por unha bala perdida. Nunca esquecerei o momento, e non visitarte mais e o que lamento. Sen mais,me despido, non encurvado se non erguido. Non nomearte non era intención, pois xa dixen que te levo no coraz

As verbas Andaina de andares, comezo de comezos, son os primeiros pasos, lentos e vagoentos, Pero sempre con cabeza erguida,  e sen perder os compases. Poden ser moitos os pensamentos, que unha cabeza non chegue a cadrar, pero nunca amainarnos os sentimentos, e ata onde nos poden levar, sentar a base e un cimentos, que ninguén me poida arrebatar. As palabras fan camiño, aínda que e algo singular, van crecendo como un neniño, ata que non se poden disimular, como paxaro fai o seu niño, e despois as crías alimentar. Non e doado de pulir as pedriñas, que un se pode topar, e versar estas liñas, e os sentimentos espetar, como sol das mañanciñas, o sentirse no seu fogar. Por iso a poesía sae de moi forte, aínda que moitos non o entenden , non e cuestión de sorte, e no tempo son se ven, por iso pensando con sorte, e serán as vivencias do aquel.                         Daniel Falcón Chaves

Quen no seu corazón... ¿Quen no seu corazón non leva un arpa que saiba das cancións escoitadas do berce entre os arrolos e na reixa do Amor? ¿Quen non garda a memoria, triste ou leda, dun alqo que xa foi? ¿Quen, orfo, sen fogar, abandonado dos homes e de Dios, non atopa consolo na lembranza dun tempo que pasou? ¿Quen non lle fixo cova no seu peito a unha morta ilusión? Eu non sei, eu non sei que nos espera este mundo ó deixar, nin sei o que está diante, o que ha traernos o escuro máis alá; mais para ter, cen anos que morrendo vivira neste chan, febres no corpo, brétemas na alma e loitos que chorar, para ter as feridas sempre abertas . ¡chega de abondo o que ficou detrás! (No desterro, 1913)Ramón Cabanillas Parecíame apropiado e preciso que a miña primeira publicación non fose miña e fose de alguén que coñecemos moi ben nas nosas letras así que estas son as miñas primeiras verbas de quen nos pode representar o gran Ramón Cabanillas.Espero xa animado por a